Pašo Bećirbašić i Abid Kovačević, vrsni fudbaleri Borca, bili su i ostali najčuveniji golgeteri sa obale Vrbasa. Vratimo se na trenutke u to vrijeme…
Vjerovatno biste se složili, da je važno naglasiti kako bi epitet koji je krasio ovu dvojicu Borčevaca vjerovatno nosio i Omer Jusić, ali mlad je otišao u tuzlansku Slobodu i u Tuzli postao fudbalski pojam, a priču su preuzeli Pašo i Abid.
Pašo Bećirbašić bio je svestran sportista, sve mu je polazilo i od ruke i od noge: dobro je igrao rukomet, odlično stoni tenis, čak i atletiku, ali on se opredijelio za fudbal i nije pogriješio – dostigao je visoku klasu. Odrastao je u poznatom banjalučkom naselju odakle su kroz tri generacije dres Borca sa brojem devet na leđima, zajedno sa njim, nosili najpoznatiji centarfori u istoriji kluba Omer Jusić i Muhamed Ibrahimbegović.
Počeo je u Naprijedu i to kao golman, veoma dobro je branio i na Kup utakmici u Sanskom Mostu protiv Podgrmeča, da bi kod trenera Ishaka Lise Šašivarevića postao klasan golgeter. U dresu Naprijeda, na utakmici protiv Kozare, postigao je čak pet golova što mu je otvorilo vrata Borca.
Temperamentan, tvrdoglav i potpuno svoj Pašo se poriječkao u Borcu, prešao u BSK koji je bio drugoligaš i nastavio davati golove, što ga je dalje odvelo u Rijeku i NK Orijent, one poznate 1969. godine jednu od najboljih drugoligaških ekipa.
Koliko je dobar fudbaler bio ovaj Banjalučanin govori i činjenica da je Borac tada poslao u Rijeku direktora kluba Iliju Miljuša koji je danima i danima ubjeđivao Pašu da se vrati u Banjaluku jer je bio potreban Borcu kao niko. Uspio je Miljuš u tom naumu, Bećirbašić se vratio i na Gradskom stadionu stekao slavu sjajnim golom u kvalifikacijama za ulazak u Prvu ligu 1970. protiv Borca iz Čačka.
“Zlatni gol” postigao je 1971. protiv beogradskog Partizana, koji je jurišao na titulu prvaka, a u posljednjim minutama izgubio utakmicu od Borca u Banjaluci, kada je Pašo umakao Budišiću i Paunoviću. Taj gol je Borcu donio opstanak u ligi.
U Prvoj ligi Pašo je izrastao u igračinu, rasnog golgetera. Nezadrživ je bio za tadašnje reprezentativce: Paunovića iz Partizana, Ramljaka iz Dinama, Holcera iz Hajduka, Rajkovića iz Niša… Za dlaku mu je izmakla i titula najboljeg strijelca Jugoslavije, a do danas se pamte njegovi golovi protiv klubova koje je Borac poražavao.
Bio je Bećirbašić prvi fudbaler crveno-plavih koji je klubu, kada je odlazio u “fudbalsku pečalbu” u Francusku, isplatio, za te prilike, basnoslovno obeštećenje od 30.000 dolara.
Kad je prestao sa aktivnim igranjem, postao je trener Naprijeda, a taj period bio je takmičarski najuspješniji u istoriji tog kluba.
Jedan od najomiljenijih fudbalera banjalučkog Borca iz sedamdesetih Pašo Bećirbašić umro je u 71. godini u Holandiji.
Abid Kovačević bio je sušta suprotnost Paši – miran i povučen, krhak i nježan, a fudbalski virtuoz brazilske obučenosti i talenta. Mogao je Kovačević sa loptom sve, doslovno izvesti nemoguće, vinuti je u nebesa… Imao je i sreću da je igrao za prvoligaša Borca kada je on bio najjači: kako što se tiče igračkog kadra i organizacije, tako i materijalno.
Od te 1970. godine počeo je da sija novi fudbalski dragulj sa Vrbasa. Veoma brzo upoznali su ga protivnički bekovi, bilo da je igrao na “Marakani”, Stadionu JNA, pod Marjanom, na “Maksimiru”, “Grbavici”, “Koševu”… Svojim majstorijama oduševljavao je brojne ljubitelje fudbala, bez obzira na klupsku pripadnost. Svi, bilo da je riječ o protivničkim igračima ili trenerima, navijačima, govorili su u superlativima o njegovom fudbalskom znanju i umijeću. Bio je majstor driblinga, sjajno je izvodio slobodnjake, imao izuzetan centaršut.
Poslije nezaboravne utakmice Borac – Anderleht u Banjaluci 1975. godine, kada je banjalučki tim pobijedio sa 1:0, Rob Rensenbrig – tadašnji najbolji fudbaler Evrope, rekao je da je Abid majstor fudbala kakvog on još nije vidio. Koliko je fudbalski majstor Kovačević značio za Borac, najbolje se vidi po tome što su, kada je otišao u vojsku 1979. godine, iduće sezone Banjalučani morali da napuste prvoligaško društvo.
Koliko sreće je imao u Borcu, u reprezentativnoj selekciji bilo je obrnuto. Igrao je za mladu i olimpijsku reprezentaciju Jugoslavije, ali u “A” nije mogao pored Džajića, Šurjaka, Antića, Bjekovića, Mujkića, koji su takođe igrali na lijevoj poziciji.
Poslije Borca, otišao je u Hrvatsku. Za samo jednu sezonu u Dinamu, u konkurenciji takvih fudbalera kao što su Kranjčar, Zajec, Mlinarić, Deverić, Mustedanagić, Cvetković…, Kovačević je izrastao u prvog igrača “plavih”, a navijači su ga obožavali. Odigrao je 31 prvenstvenu utakmicu, a u strijelce se upisao 14 puta.
Odlične igre “plavog” asa nisu ostale nezapažene. Iz grčkog prvoligaša Etnikosa dobio je ponudu od koje se i danas vrti u glavi, a tamo je onda proveo tri sezone.
Kasnije će se Kovačević vratiti u Borac i igrati sve do 1986. godine. Ušao je i u “klub 500”, jer je Borčev dres oblačio na blizu 600 utakmica, da bi se oprostio od fudbala 23. septembra 1987. godine. Na oproštaj su mu došli Dinamo i Ćiro Blažević.
U fudbalu je bio srećan, ali u životu najtužniji kad je 1992. godine morao da napusti svoju Banjaluku. Jedno vrijeme živio je u Rijeci, da bi se 2006. godine majstor fudbala otisnuo u nefudbalsku Ameriku.
Ipak, svi oni koji su gledali i uživali u maestralnim fudbalskim izvedbama, nikad neće moći da zaborave dva asa sa obale Vrbasa : Pašu Bećirbašića i Abida Kovačevića.
Fudbalske majstore prve klase.
